Blog

Παρά τον καίριο ρόλο που διαδραματίζουν οι γυναίκες στο σύγχρονο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν κρίσιμες προκλήσεις, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, πέντε δυναμικές γυναίκες από τον χώρο της υγείας μιλούν στο DailyPharmaNews για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά στον χώρο εργασίας τους, για τους πολλαπλούς ρόλους που καλούνται να εκπληρώσουν αλλά και για την έμφυλη ανισότητα που δεν έχει, δυστυχώς, ακόμη εξαλειφθεί.

Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη.

Ελένη Κουτίνου, Νοσηλεύτρια, Προϊσταμένη Χειρουργείου Νοσοκ.«Σισμανόγλειο»

«Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά η νοσηλεύτρια είναι πολλές και σύνθετες. Οι νοσηλεύτριες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της φροντίδας των ασθενών, προσφέροντας όχι μόνο σωματική αλλά και ψυχολογική φροντίδα και υποστήριξη στις δύσκολες στιγμές της νοσηλείας.

Η εργασία στο νοσοκομείο είναι απαιτητική. Η νοσηλεύτρια δουλεύει σκληρά και κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, με απαιτητικά ωράρια και συνεχείς βάρδιες, με μεγάλη πίεση χρόνου και με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Η καθημερινή κούραση είναι μεγάλη. Για τις νοσηλεύτριες δεν υπάρχουν αργίες. Κάθε μέρα γυρνάμε σπίτια μας εξουθενωμένες.

Η έλλειψη προσωπικού κάνει τη δουλειά μας ακόμη πιο δύσκολη. Για να τα βγάλουμε πέρα, συχνά καταβάλλουμε διπλάσια προσπάθεια σε σχέση με άλλους εργαζόμενους. Επιπλέον, οι αμοιβές που λαμβάνουμε δεν είναι ανάλογες της προσφοράς μας και των προσόντων μας. Πλέον, οι νοσηλεύτριες σπουδάζουν, γνωρίζουν ξένες γλώσσες και διαθέτουν εξαιρετικά υψηλά εργασιακά προσόντα, για τα οποία όμως δεν αμείβονται ανάλογα.

Οι συνθήκες που περιγράφω, όπως καταλαβαίνετε, δεν επιτρέπουν στη νοσηλεύτρια να ανταποκρίνεται πάντα με επιτυχία στους πολλαπλούς ρόλους που καλείται να εκπληρώσει καθημερινά, ως εργαζόμενη, μητέρα, σύζυγος, κόρη, αδελφή, γυναίκα, φίλη. Κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες είναι δύσκολο να προγραμματίσεις την προσωπική σου ζωή και να ικανοποιήσεις τις προσωπικές σου ανάγκες. Μετά από 40 χρόνια στο επάγγελμα, θα έλεγα ότι, αναπόφευκτα, οι περισσότερες από τις νοσηλεύτριες έχουμε προσαρμόσει την προσωπική μας ζωή στις απαιτήσεις και στα ωράρια της δουλειάς.

Ακούγοντας όλα αυτά, θα με ρωτήσετε όπως είναι αναμενόμενο, πως αντέχουμε. Προσωπικά, αντλώ δύναμη από την ικανοποίηση που εισπράττω καθημερινά μέσα από την προσφορά προς τους ασθενείς. Όταν προσφέρεις, η ικανοποίηση που εισπράττεις είναι τόσο μεγάλη που “σβήνει” όλα τα υπόλοιπα.

Η νοσηλευτική μπορεί να είναι ένα δύσκολο, κουραστικό και επίπονο επάγγελμα για τις γυναίκες, ωστόσο είναι ένα βαθειά ανθρωπιστικό επάγγελμα που προσφέρει ηθική ικανοποίηση και αίσθηση προσφοράς. Η νοσηλεύτρια κάνει ένα επάγγελμα – λειτούργημα που απαιτεί υψηλές γνώσεις, υπομονή, καλοσύνη, συμπόνια, σεβασμό.

Ωστόσο, η πολύτιμη προσφορά των νοσηλευτριών δεν λαμβάνει την αναγνώριση που της αξίζει, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, και συχνά αντιμετωπίζονται απαξιωτικά, με αποτέλεσμα να νιώθουν αδικημένες και απογοητευμένες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αν μου ζητούσε σήμερα τη γνώμη μου ένα νέο κορίτσι για το αν είναι καλή ιδέα να γίνει νοσηλεύτρια, θα της απαντούσα ξεκάθαρα «Όχι, ξανασκέψου το! Εκτός εάν θέλεις να προσφέρεις, έχεις μεγάλη υπομονή και κυρίως, διαθέτεις γερό στομάχι!…».

Μαρουλιώ Χ. Σταθουλοπούλου, Χειρουργός Μαστού, Διευθύντρια Χειρουργικής Κλινικής Μαστού Metropolitan Hospital

«Οι υπαρκτές έμφυλες διακρίσεις στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή αντανακλώνται, όπως είναι απολύτως λογικό, και στην επιστήμη, η οποία αποτελεί πολιτισμικό παράγωγο της. Επιπλέον, μια σειρά από προκαταλήψεις και έμφυλα στερεότυπα σχετικά με τις επιδόσεις και τις δυνατότητες των γυναικών σε τομείς, όπως η φυσική, τα μαθηματικά, η χημεία κι άλλοι επιστημονικοί κλάδοι,
λειτουργούν αποτρεπτικά στην πρόσβαση των γυναικών σε διάφορους επιστημονικούς κλάδους. Το έμφυλο χάσμα στην επιστήμη διαιωνίζεται και λόγω της έλλειψης ισορροπίας στην εκπροσώπηση των δύο φύλων στη λήψη αποφάσεων σχετικά µε την επιστημονική πολιτική.

Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα οι γυναίκες επωμίζονται την κοινωνική αναπαραγωγή, τη φροντίδα του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών, την περίθαλψη των γηραιότερων μελών της οικογένειας, ιδίως στις χώρες που το κράτος κοινωνικής πρόνοιας καταρρέει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης. Το δεδομένο αυτό  δημιουργεί διάφορες ανισορροπίες μεταξύ επαγγελµατικής και προσωπικής ζωής, δυσχεραίνοντας  την επιστημονική σταδιοδρομία των γυναικών, ιδιαιτέρως εκείνων που ασκούν το απαιτητικό επάγγελμα του ιατρού που όλοι γνωρίζουμε πόσο απαιτητικό είναι.

Επιπλέον, ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να υπάρχουν έμφυλες ανισότητες στο ιατρικό επάγγελμα, όπως άλλωστε και σε όλα τα άλλα επαγγέλματα, αν και έχει σημειωθεί πρόοδος τις τελευταίες δεκαετίες χάρη στις προσπάθειες των ίδιων των γυναικών που διεκδικούν με μεγαλύτερο σθένος ισότητα σε όλους τους τομείς του εργασιακού χώρου. Παρά το γεγονός όμως ότι οι γυναίκες αποτελούν αυτή τη στιγµή την πλειοψηφία του συνόλου των σπουδαζόντων φοιτητών, εξακολουθούν να αποτελούν παγκοσµίως µια µικρή µειοψηφία στις επιστηµονικές θέσεις εργασίας υψηλού επιπέδου. Υπάρχουν ακόμα λοιπόν διακρίσεις στην εκπροσώπηση των γυναικών Ιατρών σε στελεχικές θέσεις, σε  ακαδημαϊκούς τίτλους, σεεπίπεδο  γονεϊκών διευκολύνσεων και βέβαια στο θέμα παρενόχλησης και ισότιμης αποδοχής ιδίως σε ειδικότητες που παραδοσιακά θεωρούνταν
“ανδρικές”».

Τερέζα Χαραμή, Φαρμακοποιός

«Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια μέρα γιορτής και αναγνώρισης των επιτευγμάτων των γυναικών σε όλον τον κόσμο. Ταυτόχρονα όμως και μέρα υπενθύμισης των αγώνων και ένα κάλεσμα σε συλλογική δράση γιατί οι μάχες κερδίζονται πάντα συλλογικά.

Ανοιχτό κάλεσμα λοιπόν και από μένα σε όλες τις συναδέλφους γυναίκες φαρμακοποιούς να ενώσουμε τη φωνή μας και να ακουστούμε δυνατά. Για την αδιαμφισβήτητη συνεισφορά στο σύστημα υγείας, για τις κοινωνικές μας δράσεις, για όλα όσα έχουμε πετύχει επιχειρηματικά, για όσα θα θέλαμε να πετύχουμε στο μέλλον και για αυτά που μας προβληματίζουν όπως η ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.

Το επάγγελμα του φαρμακοποιού είναι δύσκολο και απαιτητικό, ιδιαίτερα για τις γυναίκες που καλούνται καθημερινά να εκπληρώσουν με επιτυχία πολλαπλούς ρόλους. Για να γίνει αντιληπτό τι σημαίνει δυσκολίες για τη γυναίκα φαρμακοποιό θα σας αναφέρω ένα προσωπικό βίωμα.

Έγκυος στο πρώτο μου παιδί, μια εγκυμοσύνη άριστη, έμεινα στο φαρμακείο  μέχρι τη τελευταία μέρα της εγκυμοσύνης, σε συνθήκες που όλες ξέρουμε ότι δεν είναι οι καλύτερες και περιλαμβάνουν άπειρη ορθοστασία, συνεχή έκθεση σε υγειονομικό κίνδυνο και επιβάρυνση με εφημερίες και διανυκτερεύσεις.  Μετά τον τοκετό, επιστροφή στο φαρμακείο σε 7 μέρες με το νεογνό στο σπίτι και επιστροφή για θηλασμό κάθε 2ώρες. Συνθήκες εχθρικές για τη μητρότητα και την οικογένεια.

Αυτό που έζησα εγώ το ζουν σχεδόν ανεξαιρέτως όλες οι φαρμακοποιοί γυναίκες που γίνονται μητέρες. Και φυσικά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έχω χάσει σχολικές γιορτές, γενέθλια, διακοπές και τόσα άλλα σημαντικά για την οικογένειά μου. Και σκεφτείτε πως η κατάσταση που περιγράφω περιπλέκεται όταν μιλάμε για επαπειλούμενες εγκυμοσύνες, φροντίδα παιδιών και γονιών, κοινωνικές υποχρεώσεις και επιθυμία ενασχόλησης με τα κοινά του κλάδου.

Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας για να γίνει το επάγγελμα μας φιλικό στη μητρότητα και να επιτευχθεί η πολυπόθητη ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής».

Δέσποινα Τοσονίδου, Ιατρός Ακτινολόγος, Διευθύντρια ΕΣΥ, Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΓΝ «Ασκληπιείο» Βούλας

« -Πέμπτη 6/03/2025. Ενδιάμεση πρωινή εφημέρευση στο Ασκληπιείο Βούλας. Στο ΤΕΠ χαμός. Παράσταση διαμαρτυρίας στον διοικητή για την ταλαιπωρία ασθενών, γιατρών, νοσηλευτών. Συζητάω με δύο εξαιρετικές ειδικευόμενες. Μία ασθενής διαμαρτυρήθηκε «εμένα πότε θα με δει γιατρός;». Την είχε εξετάσει ήδη μία ειδικευόμενη.

-Γενική εφημερία. Εξετάζω τον άρρωστο, γράφω το πόρισμα. Απευθύνεται στον νοσηλευτή «γιατρέ μου, πού πάω;». Του δίνω το πόρισμα, μου απαντά «ευχαριστώ αδελφή».

-Νεαρή ειδικευόμενη μοιράζει ανακοίνωση για την απεργία. Ο διευθυντής της: «Eίσαι τόσο χαριτωμένη, όταν σοβαρεύεις δεν σου πάει».

-Νοσηλεύτρια δέχεται σεξουαλική επίθεση από ιατρικό αντιπρόσωπο. Η υπηρεσία απαντά «εγώ δεν ξέρω κ@λο που τον πιάνουν χωρίς να το ζητήσει». Το σωματείο καταγγέλλει, ο κακοποιητής απομακρύνεται.

Οι γυναίκες πλειοψηφούμε στο ΕΣΥ. Ωστόσο, στις ηγετικές θέσεις των σωματείων και στην ΠΟΕΔΗΝ, βρίσκονται άνδρες συνάδελφοι.

Είναι καθαρή η αποτύπωση των κοινωνικών ρόλων που μας επιβάλλονται. Η γιατρίνα πρέπει να αποδείξει διπλά, η νοσηλεύτρια πρέπει να υπερβεί εαυτή για να συνδικαλιστεί, όλες μας πρέπει να υιοθετούμε συγκεκριμένες συμπεριφορές αλλιώς «τα θέλουμε».

Και η 8η Μάρτη είναι ημέρα για σοκολατάκια και λουλούδια, για δωρεάν ποτά και προσφορές στα καλλυντικά.

Η 8η Μάρτη παραμένει ημέρα διεκδίκησης και αγώνα. Οι συναδέλφισσες το γνωρίζουν. Θα είμαστε στους δρόμους, όπως κάθε χρόνο, να διαδηλώσουμε ενάντια στον σεξισμό, στην πατριαρχία, στις έμφυλες ανισότητες και στη βία κατά των γυναικών».

Βίκυ Κοκολίνη, Διασώστρια ΕΚΑΒ

«Εργάζομαι ως Διασώστης – Πλήρωμα Ασθενοφόρου στο Ε.Κ.Α.Β. Πάτρας (Τομέας Κεφαλονιάς) τα τελευταία εννέα χρόνια. Ήταν όνειρο ζωής να εξασκήσω αυτό το τόσο απαιτητικό και συνάμα συναρπαστικό και γεμάτο προκλήσεις επάγγελμα –  λειτούργημα, το οποίο είναι άμεσα συνυφασμένο με την προσφορά και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Το Ε.Κ.Α.Β. – πάντοτε στην πρώτη γραμμή, 24 ώρες το 24ώρο,365 μέρες τον χρόνο δίπλα στον πολίτη με έναν και μοναδικό στόχο την διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής, το υπέρτατο και πολυτιμότερο αγαθό – αποτελεί έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Ωστόσο, πλέον και εμείς οι γυναίκες, επάξια και ισάξια με τους άνδρες, έχουμε καταφέρει να ανταπεξέλθουμε στον απαιτητικό και δύσκολο αυτό χώρο, υπερνικώντας κάθε αντιξοότητα.

Για να μπορέσει μια γυναίκα να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του επαγγέλματός μας είναι πολύ σημαντικό να έχει πολύ καλή φυσική και σωματική κατάσταση λόγω της συνεχόμενης άρσης βάρους που καλείσαι να διαχειριστείς καθημερινά. Παρόλο που μια γυναίκα δεν έχει την ίδια μυϊκή δύναμη με έναν άντρα, πάρα ταύτα με την  μεγάλη ψυχική δύναμη που την διακρίνει και την πολύτιμη συνεργασία των συναδέλφων ανταπεξέρχεται άκρως επιτυχώς.

Επιπλέον, διαχειριζόμαστε δύσκολα περιστατικά με απρόβλεπτη έκβαση, καθώς επίσης τον ανθρώπινο πόνο και την ανθρώπινη απώλεια, μια κατάσταση που απαιτεί από εμάς τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων μας. Αντιλαμβάνεστε επομένως τα τεράστια ψυχικά αποθέματα που πρέπει να έχουμε καθημερινά.

Σε κάθε περιστατικό που καλούμαστε να επιληφθούμε, πρέπει να πάρουμε άμεσα κρίσιμες και σωστές αποφάσεις για μια ανθρώπινη ζωή γεγονός που απαιτεί καθαρή σκέψη, πνευματική διαύγεια, ψυχραιμία, χαρακτηριστικά που αντιπροσωπεύουν απόλυτα το γυναικείο φύλο. Η γυναίκα – ένα μοναδικό πλάσμα, κι από την φύση της τρυφερή, δοτική και ευαίσθητη – καταφέρνει να μεταβιβάσει όλα αυτά τα συναισθήματα στον πάσχοντα με αποτέλεσμα την άρτια αντιμετώπιση του εκάστοτε περιστατικού.

Το επάγγελμα μου είναι από την φύση του δύσκολο και απαιτητικό. Δεν υπάρχει σταθερό ωράριο, ούτε αργίες. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε, για να μπορέσει μια γυναίκα εργαζόμενη στο ΕΚΑΒ να ισορροπήσει οικογένεια, δουλειά και προσωπική ζωή χρειάζεται υποστήριξη από το κοντινό περιβάλλον.

Προσωπικά, προσπαθώ πάρα πολύ, κάθε μέρα, να ανταπεξέλθω στους πολύπλευρους ρόλους που έχω κληθεί να εκπληρώσω ως εργαζόμενη, μητέρα και σύζυγος. Νιώθω όμως τυχερή γιατί κοντά μου πάντοτε υπήρχαν οι δικοί μου άνθρωποι. Η οικογένεια μου με στήριζε και εξακολουθεί να με στηρίζει, κατανοώντας όλες τις δυσκολίες που προκύπτουν στον επαγγελματικό μου τομέα καθώς και κάθε μου στόχο που θέλω να υλοποιήσω.

Επέλεξα να εξασκήσω ένα επάγγελμα που αγαπώ πολύ και όταν αγαπάς την δουλειά σου δεν σε κουράζει, αντίθετα, σου δίνει την δύναμη να συνεχίζεις. Η αγάπη που εισπράττεις από τον κόσμο, η χαρά της προσφοράς και οι ευχές που σου δίνουν μέσα από την καρδιά τους αντιλαμβανόμενοι το τόσο δύσκολο αλλά και πολύτιμο έργο που επιτελούμε εμείς οι διασώστες σε κάνουν να ξεχνάς κάθε δυσκολία και κόπωση.

Οφείλω επίσης να πω ότι οι άνδρες συνάδελφοί μας είναι υποστηρικτικοί απέναντί μας και δουλεύουμε απόλυτα αρμονικά ως ομάδα, σεβόμενοι ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Μας προσέχουν πολύ και νιώθω μεγάλη ασφάλεια και προστασία μαζί τους. Σε πολλά περιστατικά κρίνεται απόλυτα αναγκαία η παρουσία τους και προσωπικά νιώθω μεγάλη τιμή και χαρά που δουλεύω με αξιόλογους ανθρώπους οι οποίοι σέβονται και τιμούν τη γυναίκα.

Οι ρόλοι μας, ως γυναίκες, αδιαμφισβήτητα είναι πολλοί και οι καθημερινές μας υποχρεώσεις και ευθύνες σε οικογενειακό, επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο μας σαφώς μεγαλύτερες όμως, εν τέλει, θεωρώ ότι όλες οι γυναίκες φέρνουμε εις πέρας και με αξιοπρέπεια κάθε ρόλο που επιλέξαμε οι ίδιες να εκπληρώσουμε».

Πηγή: dailypharmanews.gr