Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Medical Association (JAMA) Network Open, διαπίστωσε ότι τα βασικά φάρμακα για τον διαβήτη μπορούν πιθανότατα να παρασκευαστούν με κόστος πολύ χαμηλότερο από τις τρέχουσες τιμές αγοράς τους.
Η οικονομική αξιολόγηση, με επικεφαλής τη μεταδιδακτορική συνεργάτιδα του Yale, Melissa Barber, PhD, σε συνεργασία με συνεργάτες από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), υπολόγισε το κόστος παραγωγής για τις ινσουλίνες, τους αναστολείς συμμεταφορέα νατρίου-γλυκόζης 2 (SGLTglucagons) όπως οι αγωνιστές του πεπτιδίου 1 (GLP1As) – όλα τα ευρέως χρησιμοποιούμενα φάρμακα για τον διαβήτη.
Οι τιμές με βάση το κόστος για τα SGLT2Is (εκτός της καναγλιφλοζίνης) κυμαίνονταν από 1,30 δολ. έως 3,45 δολ. το μήνα, ενώ τα GLP1A κυμαίνονταν από 0,75 δολ. έως 72,49 δολ. το μήνα. Οι τρέχουσες τιμές για νεότερους τύπους ινσουλίνης, ανάλογα με τον τύπο, κυμαίνονταν από 1,3 έως 38,9 φορές την εκτιμώμενη τιμή τους με βάση το κόστος. Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι υψηλότερες τιμές σε όλες τις ινσουλίνες ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι χαμηλότερες είναι στην Κίνα, τη Γαλλία, τις Φιλιππίνες και τη Νότια Αφρική.
Τι επιτρέπει αυτές οι τιμές να παραμένουν πολύ πάνω από το κόστος παρασκευής τους; «Είναι γνωστό ότι υπάρχει περιορισμένος ανταγωνισμός σε αυτές τις αγορές, με λίγες μόνο εταιρείες, να παράγουν την πλειονότητα της παγκόσμιας ινσουλίνης. Ταυτόχρονα, οι εταιρείες δεν αποκαλύπτουν το κόστος παρασκευής τους», λέει η Barber. “Περισσότερες πληροφορίες, ωστόσο, σχετικά με το κόστος παραγωγής στο δημόσιο τομέα είναι θεμελιώδεις για οποιαδήποτε συζήτηση πολιτικής σχετικά με το τι είναι μια δίκαιη τιμή.”
Πράγματι, η Barber και οι συνεργάτες της υποστηρίζουν ότι η κατανόηση του κόστους παραγωγής αυτών των φαρμάκων που σώζουν ζωές είναι ένα βασικό πρώτο βήμα προς την αύξηση της πρόσβασης για τα άτομα που ζουν με διαβήτη σε όλο τον κόσμο. Αυτές οι πληροφορίες μπορούν να βοηθήσουν τα συστήματα υγείας να φτάσουν σε πιο προσιτές τιμές στις διαπραγματεύσεις με τις φαρμακευτικές εταιρείες, με τη δυνατότητα να έχουν βαθύ αντίκτυπο και στις δύο χώρες όπου οι τιμές είναι σήμερα οι υψηλότερες, όπως οι ΗΠΑ, καθώς και σε χώρες με περιορισμένους προϋπολογισμούς για την υγεία, όπως κράτη μεσαίου εισοδήματος.
Όσον αφορά τα επιχειρήματα ότι η μείωση των τιμών των φαρμάκων για τον διαβήτη δεν είναι εφικτή, η Barber δεν είναι πεπεισμένη. «Υπάρχουν πραγματικοί περιορισμοί στον κόσμο, αλλά το κόστος παραγωγής αυτών των φαρμάκων δεν είναι ένας από αυτούς», υποστηρίζει η ίδια.
Τα ευρήματά της περιλαμβάνουν ένα κόστος παραγωγής 61 δολ. ετησίως για μικτή ανθρώπινη ινσουλίνη NPH δύο φορές την ημέρα και 111 δολ. ετησίως για θεραπεία βασικού βλωμού με ινσουλίνη glargine και aspart. «Για τον διαβήτη τύπου 1, όπου η πρόσβαση στην ινσουλίνη είναι θέμα ζωής ή θανάτου, η δυνατότητα πρόσβασης σε αυτές τις τιμές – εκατό δολάρια το χρόνο – θα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός».
Για να εφαρμοστούν αλλαγές με βάση αυτά τα ευρήματα, η παραγωγή γενόσημων και βιο-ομοειδών φαρμάκων θα έπαιζε ουσιαστικό ρόλο στη διεύρυνση της πρόσβασης. Άλλα εμπόδια που δυσχεραίνουν την πρόσβαση έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας για ορισμένα από τα φάρμακα και τις συσκευές έγχυσης, σύμφωνα με την Barber.
Οπως αναφέρει. «Η ινσουλίνη ανακαλύφθηκε σε δημόσια εργαστήρια, το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας δόθηκε σε ένα πανεπιστήμιο για την προστασία της δημόσιας υγείας, και ωστόσο ένας στους τέσσερις παγκοσμίως και ένας στους επτά Αμερικανούς εξακολουθούν να δυσκολεύονται στη λήψη της ινσουλίνης τους επειδή δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το κόστος. Η ανάλυση του κόστους παρασκευής υπογραμμίζει ότι το status quo της μη προσιτότητας δεν είναι αναπόφευκτο αλλά αντίθετα μια επιλογή πολιτικής. Η καθολική πρόσβαση στη θεραπεία του διαβήτη είναι εφικτή, ακόμη και σε συνθήκες χαμηλών πόρων».
Σήμερα ο διαβήτης επηρεάζει πάνω από 500 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Πηγές:
https://medicine.yale.edu/news-article/diabetes-medication-lower-costs/
