Άρθρο του καθηγητή Πολιτικών Υγείας, εκπρόσωπο της Ελλάδας σε διεθνείς οργανισμούς για θέματα διαχείρισης της νόσου Covid-19, Ηλία Μόσιαλου
Το εθνικό σύστημα υγείας θεσπίστηκε με προδιαγραφές συστημάτων της δεκαετίας του ‘70 και ήταν μια σημαντική τομή στην προστασία που παρέχει το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα. Τα τελευταία 30 χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειές αναδιάταξης και εκσυγχρονισμού του αλλά τώρα προέχει να σχεδιαστεί η ολοκλήρωση του συστήματος υγείας. Ο επανασχεδιασμός του πρέπει να βασιστεί στις σύγχρονες προδιαγραφές της ιατρικής και της τεχνολογίας, αλλά και τα επιδημιολογικά και κοινωνικά δεδομένα της χώρας μας. Αυτό πρέπει να γίνει με συστηματική ανάλυση και καταγραφή όλων των δεδομένων, κάτι που συνήθως δεν γίνεται στη χώρα μας.
Ο μετασχηματισμός του ΕΣΥ επομένως, πρέπει να γίνει με βάση την τεκμηρίωση, την επιστημονική γνώση, αλλά και τη μελέτη πετυχημένων συστημάτων υγείας σε άλλες χώρες. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να μεταφέρουμε άκριτα τις εμπειρίες άλλων χωρών στην Ελλάδα, αλλά να μαθαίνουμε από τις επιτυχίες τους και κυρίως τα λάθη τους.
Το σύστημα πρέπει να αναδιαταχθεί με βάση τις εξής κατευθύνσεις.
- Ενίσχυσή της πρόληψης και της δημόσιας υγείας που σήμερα υπολείπεται και υποχρηματοδοτείται.
- Ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας: λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της χώρας, όπου έχουμε ένα σημαντικό αριθμό ειδικών γιατρών σε εξωνοσοκομειακό επίπεδο.
- Ανασχεδιασμός του νοσοκομειακού χάρτη της χώρας: η συντριπτική πλειοψηφία των νοσοκομείων στην περιοχή της Αττικής έχουν σχεδιαστεί με προδιαγραφές που δεν έχουν καμία σχέση με τις σύγχρονες απαιτήσεις της ιατρικής επιστήμης.
- Συνέργεια μεταξύ νοσοκομείων. Όπως έχω ξαναπεί, ‘μπορεί να έπεσε το τείχος του Βερολίνου αλλά δεν έχει πέσει ο τοίχος μεταξύ των δυο Παίδων’. Σε ορισμένες περιοχές δεν υπάρχει συνέργεια μεταξύ γειτονικών νοσοκομείων, σε άλλες δεν υπάρχει συνέργεια μεταξύ νοσοκομείων που βρίσκονται στον ίδιο νομό (πχ πανεπιστημιακό, γενικό και στρατιωτικό), ενώ σε άλλες κυριαρχούν πολλαπλές μικρές μονάδες που στην ουσία δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες του τοπικού πληθυσμού.
- Άμεσος σχεδιασμός βιο-ιατρικής και τεχνολογικής πολιτικής, με άξονες τη συνεργασία, των πανεπιστημιακών νοσοκομείων και των ερευνητικών ιδρυμάτων και την ενθάρρυνση των επενδύσεων.
- Ψηφιοποίηση του συστήματος υγείας. Είμαστε πολύ πίσω στον τομέα αυτό σε σχέση με όλες σχεδόν τις χώρες της δυτικής Ευρώπης.
- Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης στον τομέα της υγείας. Ένα σύστημα υγείας είναι πρώτα οι λειτουργοί του. Η εκπαίδευση πρέπει και αυτή να ανασχεδιαστεί με βάση με σύγχρονες εκπαιδευτικές τάσεις παγκοσμίως, αλλά αυτό που επίσης προέχει είναι και η θέσπιση συστημάτων συνεχούς μετεκπαίδευσης καθότι οι ιατρικές και υγειονομικές γνώσεις ανανεώνονται με ταχύτατους ρυθμούς.
