Σύμφωνα με έρευνα του Harvard Business Review, ενώ η αυτοπεποίθηση είναι μια φαινομενικά ουδέτερη ως προς το φύλο έννοια, στην πράξη διαπιστώθηκε ότι είναι όπλο ενάντια στις γυναίκες. Όταν οι γυναίκες αποτυγχάνουν να επιτύχουν στόχους σταδιοδρομίας, οι ηγέτες είναι επιρρεπείς να το αποδίδουν σε έλλειψη αυτοπεποίθησης. Και όταν οι γυναίκες επιδεικνύουν υψηλά επίπεδα αυτοπεποίθησης μέσω συμπεριφορών, όπως το να είναι εξωστρεφείς ή διεκδικητικές, κινδυνεύουν να το παρακάνουν και, κατά ειρωνικό τρόπο, να θεωρηθούν ότι δεν έχουν αυτοπεποίθηση.
Τι οφείλουν να κάνουν οι “σωστοί” ηγέτες
Σε πρακτικό επίπεδο, οι ηγέτες μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της υπερβολικής έμφασης στην εμπιστοσύνη ως στρατηγική για την προώθηση των γυναικών και άλλων υποεκπροσωπούμενων ομάδων με τους εξής τρόπους:
Έως ότου οι ηγέτες είναι σίγουροι ότι το αφήγημα της εμπιστοσύνης δεν είναι έμφυλο και οπλισμένο κατά των γυναικών, καλό θα ήταν να αποφευχθεί η εστίαση στην εμπιστοσύνη, ιδιαίτερα σε συνεδρίες ανατροφοδότησης, επιδόσεις και αξιολογήσεις προώθησης. Αυτό θα αναγκάσει τους ηγέτες να αναζητήσουν εναλλακτικούς τρόπους για να χτίσουν τις ικανότητες των γυναικών (π.χ. μέσω ορατών ευκαιριών ηγεσίας) και να αναλύσουν πιο βαθιά τα οργανωτικά εμπόδια στην εξέλιξη της σταδιοδρομίας τους.
Εκτίμηση της ευπάθειας
Ένα πιο ποικιλόμορφο εργατικό δυναμικό θέτει υπό αμφισβήτηση τα παλιά στυλ συμπεριφοράς ηγεσίας και τα κανονιστικά πρότυπα που έχουν προνομιούχες κατεστημένες ομάδες. Το να δίνουμε μεγαλύτερη αξία στην επίδειξη ταπεινότητας και ευαλωτότητας μπορεί να βοηθήσει στη διόρθωση της υπερβολικής στάθμισης της αξίας που αποπνέει αυτοπεποίθηση. Οι ηγέτες έχουν την ευκαιρία να ενθαρρύνουν και να επικροτούν την επίδειξη αυτών των συμπεριφορών αντί να τις περιορίζουν.
Ορισμένοι οργανισμοί προσφέρουν μαθήματα οικοδόμησης εμπιστοσύνης «μόνο για γυναίκες», ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση ως έμφυλη ανάγκη. Εάν τα άτομα χρειάζονται βοήθεια για την οικοδόμηση της αυτοεκτίμησής τους, τότε ως ελάχιστο, προτείνεται τέτοια μαθήματα να βασίζονται σε ατομικές ανάγκες, δηλαδή να μην περιορίζονται από την ταυτότητα φύλου.
Η έκθεση καταλήγει στο ότι συχνά δίνονται νουθεσίες στις γυναίκες για την αυτοπεποίθηση, που χαρακτηρίζονται ως «καλοπροαίρετες» συμβουλές σταδιοδρομίας, μόνο για να βρεθούν να περπατούν σε τεντωμένο σχοινί αποπνέοντας ακριβώς την «τέλεια» ποσότητα αυτοπεποίθησης: μια ψυχολογική πρόκληση που σπάνια αντιμετωπίζουν οι άνδρες. Όχι μόνο αυτό είναι επιζήμιο για την ψυχική ευημερία των γυναικών, αλλά η εστίαση στην αυτοπεποίθηση αποσπά επίσης επιδέξια την προσοχή των ηγετών από την αντιμετώπιση των δομικών φραγμών στην ισότητα των φύλων.
